نقد و بررسی فیلم Insidious: The Red Doo 2023  

تنها استثناهای معدودی مانند هالووین، کابوس در خیابان الم، احضار، جمعه سیزدهم، و تعداد انگشت شماری دیگر، به ندرت فرنچایزهای ترسناک موفق به حفظ سطح موفقیت آمیز قوی و ثابت برای بیش از چند قسمت می شوند. به نظر می رسد این الگو دو یا شاید سه ضربه بزرگ است، سپس یک مارپیچ شیب دار به سمت پایین به اعماق حد وسط است.

یکی دیگر از موارد پرت، اگرچه در قسمت‌های میانی‌اش اندکی کاهش پیدا کرد، فرنچایز Insidious بود که روند پورن‌های ترسناک عجیب و غریب را به نفع خزنده‌ها و خزیدن‌های ماوراء الطبیعه که از سال 2008 رویاهای ما را تسخیر کرده بودند، شکست داد. اتحاد مجدد بازیگران اصلی فیلم Insidious: The Red Door برای ارائه یک تجربه رضایت‌بخش کافی است.

حتی به محض گذشت پانزده دقیقه، مشخص می شود که چیزی از این بازدید اخیر کم شده است. این اولین فصل Insidious است که توسط Leigh Whannell نوشته نشده است … و نشان می دهد. با وجود پتانسیل یک خط داستانی جذاب و بازگشت پاتریک ویلسون، رز برن و اندرو آستور، فیلم تسلیم کلیشه‌های خسته‌کننده و ترس‌های بدون الهام می‌شود. نتیجه، تجربه ای کم رنگ و فراموش نشدنی برای مخاطبان است.

ناکارآمدی The Red Door لزوماً به کارگردان پاتریک ویلسون نیست. این اولین باری است که ویلسون روی صندلی کارگردانی می‌نشیند و اگرچه به اندازه‌ی کافی خوب عمل می‌کند، اما اغلب با آهنگ‌های نامنظم فیلم و انتقال‌های ضعیف اجرا می‌شود که باعث می‌شود ما را برای دنبال کردن مقاصد داستان درک کنیم.

صحبت از داستان؛ اسکات تیمز آن را می نویسد و وانل اعتباری جزئی دریافت می کند. هنگامی که ما آخرین بار خانواده لمبرت را ترک کردیم، در پایان فصل 2، پروژکتورهای اختری، جاش (پاتریک ویلسون) و دالتون (تای سیمپکینز) هنوز در حال نقاهت پس از سفرهای متعدد به The Further بودند، نوعی بعد برزخی که در آن ارواح شکنجه شده ساکن بودند. متوفی

دالتون که توسط یک شیطان ربوده شد و سپس توسط پدرش نجات پیدا کرد، شاهد تسخیر پدرش توسط یک روح بود که باعث می‌شود او در خانه غوغا کند و سعی کند تمام خانواده را بکشد. سپس دالتون با امید به نجات پدرش به The Further بازگشت. Insidious: The Red Door

در The Red Door، با دالتون و جاش که تلاش می‌کنند به زندگی‌شان ادامه دهند، صحبت می‌کنیم. جاش اکنون از همسرش رنای (برن) طلاق گرفته است و دالتون به یک مدرسه هنری در ساحل شرقی می رود، جایی که یک معلم هنری بسیار جاه طلب دالتون را تشویق می کند تا رابطه بین روشنایی و تاریکی را کشف کند تا سبک منحصر به فرد هنری خود را توسعه دهد. . اشتباه بزرگی که دالتون آن را به معنای واقعی کلمه درک کرد! از زمانی که دالتون هیپنوتیزم شد تا ده سال پیش چه اتفاقی برای خانواده لمبرت افتاد، چیزهای واقعا تاریکی در درون روان او مدفون شده است.

این جنبه‌ها هستند که به موضوعات اصلی مورد بررسی فیلمنامه تیمز تبدیل می‌شوند. ارزش خانواده، برخورد با تروما، درک رابطه بین روشنایی، تاریکی و تعادل، همه بذرهایی هستند که در فیلم اول کاشته شدند. متأسفانه این دانه ها در این آخرین بار میوه نمی دهند.

یکی دیگر از ناکامی‌های بزرگ Insidious: The Red Door، نبود لحظات ترسناک در سراسر آن است. فیلم اصلی Insidious به دلیل توانایی‌اش در ایجاد وحشت و تنش واقعی مورد تحسین قرار گرفت، اما The Red Door بسیار کوتاه است. هر زمان که موسیقی متن بی‌صدا می‌شود، آن موقع است که چیزی به بیرون می‌پرد. ویلسون، به‌عنوان کارگردان، به وضوح هنوز هنر فضاسازی مؤثر و جامپ‌اسکرهای به‌موقع را کامل نکرده است. صداهای بلند و مقدار شوک کافی نیستند.

متأسفانه، Insidious: The Red Door نمی تواند به میراث پیشینیان خود عمل کند. این فیلم با طرحی پیچیده، ترس‌های بی‌اثر، شخصیت‌های توسعه نیافته، بازی‌های بدون الهام، فیلم‌برداری ضعیف و نتیجه‌گیری ناامیدکننده، تقریباً در همه جبهه‌ها به هم می‌خورد. به جرات می توان گفت Insidious: The Red Door افزودنی فراموش نشدنی برای سریالی است که در غیر این صورت دوست داشتنی است. وقت آن است که این شیاطین را آرام کنید.